Kees, een hondenpoot naast een naam

Op de rouwkaart en in advertenties zien we het steeds vaker, een hondenpoot naast een naam. Kees is zijn naam en Kees is een herdershond in de categorie goedzak. Wanneer ik het erf op kom rijden, komt er een hond kwispelend naar mij toe. Hij snuffelt en loopt met me mee naar binnen. Daar ga ik met de kinderen aan tafel zitten om de wensen te bespreken betreffende de uitvaart van hun vader. We bespreken de mogelijkheden qua kist, rouwkaart, advertentie, muziek, bidprentjes. Al snel komt ook Kees ter sprake, want hij ligt in zijn mand en is ook bij het gesprek ‘aanwezig’. Het wordt mij al snel duidelijk dat Kees en zijn baasje twee handen op één buik waren. Maar nu is zijn baasje er niet meer. Hij moest plotseling naar het ziekenhuis en vier dagen later is hij daar overleden. Kees voelt dat er iets is, maar heeft natuurlijk geen idee. Er wordt besloten om vader thuis op te baren, in zijn eigen huis, in zijn eigen bed. Thuis op de boerderij, waar hij zijn hele leven gewoond en gewerkt heeft, bij zijn zoon en zijn gezin die ook op de boerderij wonen en bij Kees, zijn maatje.

Geen reactie

Dezelfde middag hebben we vader naar huis gebracht en Kees stond ons op te wachten op de oprit. Hij liep mee naast de rouwauto en toen we de achterdeur van de auto openden, stond Kees met zijn voorpoten al in de auto te snuffelen. Hij rook zijn baasje, maar het was toch anders. We hebben met de kinderen vader gewassen en in zijn eigen bed opgebaard. Toen we klaar waren, hebben we Kees erbij gehaald. Hij begon te snuffelen en te likken aan de hand, maar er kwam geen reactie. Hij drukte zijn snuit onder de hand om geaaid te worden, maar dat gebeurde niet. Geen aai meer over zijn kop. Hij ging met zijn voorpoten op het bed en drukte zijn snuit in het gezicht van zijn baasje. Wederom geen reactie. Likken in het gezicht. Ook geen reactie. Hij ging toen naast het bed liggen van zijn baasje. Daar heeft hij bijna de hele tijd gelegen, naast het bed. Onvoorwaardelijke liefde van een hond naar zijn baas. Een hond blijft je even enthousiast begroeten, iedere keer opnieuw, zelfs als je onaardig doet. Een hond is altijd blij om je te zien en is trouw en heeft je lief, tot de laatste snik. Je zag op een gegeven moment dat Kees besefte dat er iets helemaal anders was.

Uitzwaaien

Op de dag van de uitvaart heeft iedereen thuis voor laatste keer afscheid kunnen nemen. Ook Kees natuurlijk. Voor de laatste keer snuffelen en een lik over zijn hand. Vervolgens hebben de kinderen en kleinkinderen hun vader naar buiten gedragen en de kist in de rouwauto gezet. Kees liep natuurlijk ook mee en voelde, op zijn manier, ook hun verdriet. Ik liep voor de rouwauto, een laatste ronde over het erf, naar de straat waar de noabers een erehaag hadden gemaakt en Kees liep met me mee. Tot het hek, waar Kees zijn baasje ging ‘uitzwaaien’. Dat deed hij door te huilen, heel lang te huilen. Indrukwekkend was dit. Met kippenvel op onze armen reden we naar het crematorium, waar het allerlaatste afscheid zou zijn. Voor zijn baasje kon hij niks meer betekenen. Voor de kinderen en kleinkinderen wel. Hij zou doorgaan met gewoon hond-zijn, troosten zonder het te weten, kwispelen, snuffelen en liefhebben tot hij niet meer kon.