Klanken van een afscheid

Sommige momenten blijven je altijd bij, hoe vaak je ze ook probeert te verstoppen in een hoekje van je gedachten. Zo’n moment overkwam me tijdens de uitvaart van Peter, 42 jaar, een jager, nog in de bloei van zijn leven. Hij was vader van 2 kleine kinderen, een geliefde man, zoon, schoonzoon en vriend. Een kameraad van het bos, waar de bomen hem bij zijn naam leken te kennen, maar ook de plek waar hij het leven liet. Plotseling. Heel plotseling. Vraagtekens achterlatend. Het was een afscheid dat me raakte zoals slechts weinig gebeurtenissen dat doen. Peter was net als zijn vader jager. Van hem had hij alles geleerd. De fijne kneepjes van het jagen.

De zon stond laag aan de hemel, alsof zelfs de natuur een beetje gebogen stond onder de zwaarte van het verlies. De lucht was helder, maar de geur van natte aarde en vallende bladeren bracht de herfst voelbaar dichtbij. Het was een dag van tegenstellingen: de schoonheid van de omgeving en de ondraaglijke pijn van het verlies die in de harten van zijn familie en vrienden woedde. Zijn kinderen, Tygo en Demi, stonden dicht tegen hun moeder aan, hun ogen groot en leeg van begrip. Hoe leg je een kind uit dat hun vader nooit meer thuis zal komen? Hun handen klemden zich vast aan de rand van hun moeders jas, alsof ze zich vastklampten aan het laatste beetje houvast dat ze nog hadden. En toen, toen de stilte bijna te zwaar werd om te dragen, klonken de jachthoorns. Zachtjes eerst, als een fluistering door de bomen, en toen met meer kracht, alsof ze zijn geest de vrije natuur in bliezen, naar het onbekende. Het geluid golfde over de menigte, echode over de velden en bosranden waar hij zo vaak had gestaan, met zijn hond aan zijn zijde, in stilte wachtend op de ochtenddauw.

Jachthoornblazers

Een traditie bij jagers, een eerbetoon aan een leven gewijd aan het land, aan de dieren, aan het ongrijpbare evenwicht van de natuur. Die klanken brachten ons even terug naar zijn wereld, een wereld waar hij zich thuis had gevoeld. Het was alsof hij even bij ons was, tussen de bomen, de lucht, de geur van de bossen. Na de tonen van de jachthoorns werden er woorden van hoop en herinnering gesproken, maar het waren de klanken van de natuur zelf die de meeste troost boden. Het ritselen van de bladeren, het zachte fluiten van een vogel in de verte en de lichte bries die door de takken gleed, dat alles voelde als een knikje van de natuur, een stille bevestiging dat hij nu deel was van iets groters.

Afscheid

Het was een mooi afscheid. Een afscheid van Peter zoals hij was; in de natuur, de condoleance en de herdenkingsviering waren buiten, in het bos achter zijn huis. Vanuit ‘zijn’ bos, waar persoonlijke verhalen werden verteld, werd gehuild, maar ook gelachen. Maar ook een afscheid dat ons liet voelen hoe nauw verweven we zijn met de natuur, hoe vergankelijk ons leven is, maar ook hoe kostbaar de momenten zijn die we met elkaar delen. We droegen hem niet alleen naar zijn laatste rustplaats; we brachten hem terug naar het hart van de natuur, naar de plekken waar hij zijn vreugde vond, zijn troost, zijn vrijheid. Toen we weggingen, keken velen van ons nog een laatste keer om. De bomen stonden stil, de lucht was kalm. En ergens diep in die stilte klonk nog een zachte echo van een jachthoorn. Een herinnering aan Peter; een jager, een vader, een man wiens leven veel te kort was, maar wiens geest nooit zal verdwijnen. Sommige momenten blijven je altijd bij. Dit was zo’n moment.