Dankbaar hun “Houvast bij Loslaten’ te mogen zijn.

De telefoon gaat en de meneer aan de telefoon verteld mij dat zijn vader is overleden. Nadat ik hem gecondoleerd heb, spreek ik met hem af bij zijn huis. Bij binnenkomst in het huis krijg ik gelijk een knuffel van de partner van meneer en bedankt zij mij dat ik zo snel kon komen.

Ik wist door een eerder gesprek dat de wens van meneer was om thuis opgebaard te worden. De schoondochters gaven aan bij de verzorging aanwezig te zijn, maar niet te willen helpen. Enerzijds een beetje terughoudend om wat er allemaal moet gebeuren, anderzijds toch nieuwsgierig naar wat er komt. Tijdens het verzorgen en aankleden komt de kleindochter van meneer in de deuropening staan. Haar moeder zegt dat ze er wel bij mag komen en ik vraag haar of ze wil helpen. Enigszins terughoudend stapt ze naar voren en geef ik haar aan wat ze kan doen. Als meneer opgebaard is, staat het gezin in stilte bij hun (schoon)vader en opa. Als ik naar buiten loop, hoor ik dat ze hun dankbaarheid uit spreken. Dankbaar voor het leven van hem, dankbaar voor alles wat hij heeft gedaan voor hen en voor wie hij was.

Als we aan de koffie zitten aan de eettafel, komen de verhalen over het leven van meneer. Tussen de verhalen door worden er beslissingen genomen met betrekking tot de uitvaart. Niet veel later merk ik dat de kinderen moe zijn en stel ik voor om morgen terug te komen en dan verder te gaan. Ik geef ze een paar dingen mee om over na te denken en neem dan afscheid. De zoon en schoondochter lopen met mij mee naar buiten en geven aan dat ze het heel fijn vinden dat we morgen verder gaan en ze nu even samen kunnen zijn.

Elke dag ga ik bij het gezin langs en geven we de uitvaart meer vorm en wordt door kleine details de uitvaart een persoonlijk afscheid.

Na de begrafenis is de koffietafel en als iedereen vertrokken is, zit ik nog even bij de familie aan tafel en drinken we samen wat. Zij bedanken mij voor de begeleiding en ik voel bij hen oprechte dankbaarheid.

De familie sprak de hele week over dat zij dankbaar waren, voor het leven van hun vader en opa, voor mijn komst elke dag, voor de rust die ik hen gaf om in alle rust afscheid te kunnen nemen, maar wat ben ìk dankbaar voor het vertrouwen dat zij in mij stelden en dat ik dit werk mag doen.

Dankbaar hun “Houvast bij Loslaten’ te mogen zijn.