Wat zou pa er van vinden?

Waarom heb je er nooit wat mee gedaan? Wat let je om er alsnog iets mee te gaan doen?

Dit waren de twee vragen die mijn vader tijdens zijn ziekbed aan mij stelde. Ik had toch immers van jongs af aan een grote interesse gehad in overlijden, de dood op zich en de uitvaart gehad. En toch had ik er niks mee gedaan. Net daarvoor hadden we samen enkele zaken besproken omtrent zijn eigen uitvaart. Ik schoot, na het slecht nieuws gesprek met de arts, de regelmodus in. Ik wilde graag weten wat de wensen van mijn vader waren en hier al enkele dingen over vastleggen. Hiermee gaf ik hem ook de gelegenheid om zijn wensen uit te spreken. Er ontstond zo een open gesprek over wat ik van zijn wensen vond en of ik zelf nog wensen had. Dat hij de wens had gecremeerd te worden, wist ik al. Of ik hem zou willen verzorgen en kleden, bij de kistlegging zou willen helpen. Zou hij thuis opgebaard willen worden of liever in een familiekamer in de aula. Of ik hem tot het einde zou begeleiden en of ik zijn as uit wilde strooien. Ik zei dat ik het liefst zijn asbus onder de arm mee naar huis zou willen nemen. Na even nagedacht te hebben, vond hij dat een mooi en fijn idee. Dat hij op die manier toch in ons midden bleef.

Vragen en gesprekken waar je, na overlijden, als nabestaande zoveel steun aan kan hebben. Dat de wensen van een overledene ooit al eens besproken zijn.

Na pa zijn overlijden kwam de uitvaartverzorger. Hij luisterde aandachtig naar ons. Toen het zorgteam kwam, bleek dat ze al op de hoogte waren van de wens om te mogen helpen. Ik kreeg alle ruimte om te doen wat ik wel en niet wilde doen, de begeleiding was meer dan goed. Als het dan toch moet gebeuren, dacht ik bij mijzelf, dan moet het gaan zoals nu. Hoe fijn is het dat er naar je geluisterd wordt. Dat als je het zelf allemaal even niet meer weet, door emotie, er mensen zijn die de wensen uit zo’n gesprek halen.

Dit en de vragen die mijn vader had gesteld, maakte dat ik steeds meer ging nadenken. Zal ik een overstap maken van de kinderopvang na 23 jaar, naar de uitvaartbranche? Het begon steeds meer te kriebelen. Ik ging informeren wat een goede start zou zijn om in de uitvaartbranche te gaan werken. Ik wist nog niet precies wat ik wilde. Zou ik alleen in een zorgteam willen werken of zou ik uiteindelijk als uitvaartverzorgster aan het werk gaan. Dit laatste was vond ik best een spannende gedachte, zou ik dat wel (aan)kunnen?

Na anderhalf jaar als overledenenverzorgster gewerkt te hebben, kreeg ik onverwacht een telefoontje. Of ik open stond voor een gesprek over de functie van uitvaartverzorgster…. Na een paar gesprekken, zowel thuis, als met mensen in mijn directe omgeving en goede vriendinnen, heb ik de beslissing genomen om de functie van uitvaartverzorgster aan te nemen. Familie, vrienden en vele anderen, waren dan ook niet verbaasd dat ik deze richting op ging. Het voelde ook, mede door die steun, als een natuurlijke stap die ik ging maken.

Nu, na een aantal maanden aan het werk te zijn als uitvaartverzorgster, kan ik niet anders zeggen dan dat dit een goede beslissing was. Ik voel me op m’n plek, lieve collega’s om mij heen die mij met veel geduld de liefde voor dit vak bijbrengen. En na mijn eerste zelfbegeleide uitvaart heb ik toch een moment stil gestaan,

...wat zou pa hiervan gevonden hebben…

‍