Sammie, dit jaar zou ze 9 zijn geworden

Dit jaar zou ze 9 zijn geworden. Sammie. Zou ze blonde vlechten hebben? Fel gekleurde jurkjes dragen of een stoere spijkerbroek?

Sammie is gestorven op dezelfde dag dat ze werd geboren. 9 jaar geleden: De geboortekaartjes waren uitgezocht, in gedachten stond de naam erop met de geboortedatum, haar lengte en gewicht. Een eigen gemaakt geboortekaartje, zoals haar ouders, Jeroen en Carin, het wilden. Zelf ontworpen, met pastelkleuren, net als die van de babykamer . Het wiegje met veel knuffels erin, de luiertas, flesjes, speentjes en rompertjes lagen klaar om gebruikt en gedragen te worden door Sammie. Maar… Carin voelde opeens dat er iets niet goed was. Ze gingen naar het ziekenhuis voor onderzoek en toen, als donderslag bij heldere hemel kwam de arts met het meest verschrikkelijke nieuws dat je als ouders kunt krijgen. Sammie was overleden. Overleden… Zei de arts nu echt dat hun kindje, hun Sammie dood was? Dood... Het woord galmt na… De grond zakt onder hun voeten vandaan en vol ongeloof zoeken Jeroen en Carin steun bij elkaar. Ze hadden zo uitgekeken naar de geboorte van Sammie. Hun dochter. En nu, nu was hun droom uiteen gespat. Jeroen vertelde huilend het verhaal. Ik ben naar hen toe gegaan in het ziekenhuis. Daar lag Sammie, in het wiegje, naast het bed van Carin. Alles erop en eraan, stil, geen lachje, geen klein babygeluidje, met haar, door verdriet verscheurde en ontredderde, ouders naast haar. Daar in het ziekenhuis heb ik Jeroen en Carin de eerste vragen die ze hadden beantwoord en voor de volgende dag hebben we een afspraak gemaakt. Carin mocht naar huis. Jeroen heeft Carin en Sammie opgehaald uit het ziekenhuis. Een emotionele rit. Ze gingen met z’n drieën naar huis, wetende dat het met z’n drieën, van korte duur zou zijn. Hoe raar het misschien ook klinkt, maar voor hen was die rit samen een fijn gevoel.

Afscheid

De volgende middag was ik bij hen thuis, Sammie zou thuis een intiem afscheid krijgen. Alleen met de mensen die belangrijk waren voor Jeroen en Carin. Ze wilden zoveel mogelijk zelf doen. Het geboortekaartje werd nu een herinneringskaartje. Haar naam, Sammie, haar lengte en gewicht stonden erop, tevens haar geboortedatum. Nu stond ook haar sterfdatum erbij. Het afscheid van Sammie was in het crematorium. Met onder andere muziek van Woezel en Pip en ‘Zo Mooi’ van Bløf werden mooie en lieve woorden gesproken. En toen… toen kwam het moment dat Jeroen en Carin echt definitief afscheid moesten nemen van Sammie. Sammie werd voor de laatste keer geknuffeld, geaaid en gekust door haar ouders. Voor de allerlaatste keer met z’n drietjes. Een laatste kus en dan moet je gaan als papa en mama. Hartverscheurend. Ook de opa’s en oma’s, de broers en zussen van Jeroen en Carin, en hun naaste vrienden zijn enorm verslagen en verdrietig. Ze leven ontzettend mee met Jeroen en Carin en steunen hen waar ze kunnen. Maar, je kind moeten missen, is niet uit te leggen aan een ander hoe dat voelt. Iets van jezelf is ook gestorven. Met ongekend veel verdriet gaan Jeroen en Carin naar huis, waar alles nog staat, het wiegje, de knuffels, de wandelwagen. Alles...

WereldLichtjesDag

Afgelopen zondag was het WereldLichtjesDag. Op deze dag gedenken we alle kinderen die zijn overleden. Dit doen we door een golf van licht over de wereld te brengen. Geen kind is zo aanwezig dat het kind dat wordt gemist. Dit jaar zou ze 9 zijn geworden. Sammie. Ook al is ze overleden, Sammie mag gezien worden, door er met elkaar over te praten en het gevoel van verlies te delen. Één ding is zeker: voor Jeroen en Carin is Sammie er. Altijd.