Gevoel

De familie die ik eerder die dag aan de telefoon had, staan mij en mijn collega al op te wachten. Als wij binnen komen zegt meneer: “mijn lieve vrouw is niet meer.”

De woorden die hij uitspreekt komen binnen, omdat hij met zoveel gevoel en emotie sprak. Samen met een aantal familieleden verzorgden wij mevrouw. De slaapkamer was klein, dus de deur stond open en zo konden we ook met elkaar praten. Tijdens het verzorgen sprak iedereen vol liefde over haar, maar ook tegen haar. Toen mevrouw aangekleed op bed lag, stond iedereen rond het bed en lieten mijn collega en ik hen even alleen en brachten wat spullen terug naar de rouwauto. Vlak voordat wij vertrokken om mevrouw over te brengen naar de aula, stelde ik voor om een gebed te doen en vroeg of de echtgenoot van mevrouw in het gebed voor wilde gaan. Hij keek mij aan en met tranen in zijn ogen knikte hij. Na het gebed brachten de partner, broer, zussen mevrouw gezamenlijk naar de rouwauto en zij sloten de deur samen. Iedereen stond buiten te kijken hoe de rouwauto met daarin mevrouw wegreed, terwijl ik voorliep. Nog voordat wij bij de aula waren, had ik een bericht van de broer van mevrouw met de woorden: “Bedankt dat je er voor ons bent, dat je zolang voorliep tot jullie uit het zicht waren en dat je met gevoel spreekt, maar dat ook iedereen zijn of haar gevoel mag uitspreken”. Ik was er even stil van en liet mijn gedachten gaan na deze lieve woorden. Tijdens de rest van de week sprak ik ook met wat andere familieleden, buren en vrienden en echt iedereen sprak vol liefde over haar en met zoveel gevoel dat het mij raakte en echt het gevoel kreeg haar te kennen.

In de middag voorafgaand aan de afscheidsviering en condoleance heb ik met de familie afgesproken in de kerk, omdat zij wat persoonlijke spullen van haar op tafeltjes rond de kist wilden hebben staan tijdens de condoleance. Ik zag dat iedereen moe was, dus zei hen dat ik alles klaar zou zetten, zodat zij naar huis konden om even te rusten en te eten en zag de opluchting in hun ogen en zeiden ze: “wat voel je ons goed aan.” De paar uur rust had hen goed gedaan en ze zagen er allemaal iets uitgeruster uit.

Op de dag van de uitvaart zat ik aan het eind van de koffietafel bij de familie aan tafel om even na te praten. Nadat ik iedereen nog veel sterkte wenste pakte meneer mijn hand, kneep er zachtjes maar met veel gevoel in, keek mij in de ogen en bedankte mij. Met een kleine glimlach en een brokje in mijn keel nam ik afscheid.

Ik zeg dan ook altijd wanneer je vanuit je gevoel handelt, dingen doet en spreekt, kan het niet verkeerd zijn.